Van vrouwen en zout

“Jeanette, zeg met dat je wil leven.” Dat is de openingszin van Van vrouwen en zout de debuutroman van de Amerikaans/Cubaanse schrijfster Gabriela Garcia. Nog geen idee waaraan ik ga beginnen. Het matige omslag spreekt mij niet aan. De Engelstalige editie ziet er veel beter uit!

Garcia beschrijft de geschiedenis van drie generaties Cubaanse vrouwen, vermoedelijk geïnspireerd op haar eigen familie. 1866. Maria Isabel werkt als enige vrouw in een sigarenfabriek. Het is de periode waarin een politieke omwenteling en oorlog steeds dichterbij komen. Het werk in de fabriek is zwaar en wordt slecht betaald. Het enige dagelijkse lichtpuntje is voor haar een man die tijdens het werk de krant voorleest of hoogtepunten uit de 19^e -eeuwse literatuur, zoals Les Misérables.

In 1959 trekt de man van Dolores de bergen in om zich aan te sluiten bij Fidel Castro, die de revolutie heeft uitgeroepen. Om te overleven pleegt zij een gewelddaad waarvan haar dochter Carmen ongewild getuige is. Een drama dat ook haar wereld kapot maakt. In 2016 woont Carmen in Miami met haar dochter Jeanette, een onverbeterlijke junkie. Afkicken lukt slechts tijdelijk en de enige mogelijkheid die Jeanette ziet, is haar grootmoeder op Cuba ontmoeten en zo achterhalen wat zich in het verleden heeft afgespeeld. Welk geheim beheerst hun levens?

Het is een rauwe, vaak gruwelijke, confronterende familiegeschiedenis die van binnenuit een beeld schetst van de Cubaanse revoluties en de worsteling van drie onverschrokken vrouwen die alles doen om te overleven. Indrukwekkend.