Jonge vrouw in blauw bij maanlicht

Het boek heeft een aantrekkelijk omslag in een modieuze stijl en is verschenen bij uitgeverij Signatuur waar men een fijne neus heeft voor verhalende, kwaliteitsliteratuur voor een breed publiek. Daarom begon ik vol verwachting in Jonge vrouw in blauw bij avondlicht van de Duitse auteur Alena Schröder.

Zij baseerde de roman op haar familiegeschiedenis. De hoofdpersoon is de zevenentwintigjarige Hannah die op een kruispunt in haar leven staat. Het afronden van haar studie en de  uitzichtloze relatie met Andreas Sonthausen haar promotor: oudere man, getrouwd en hypocriet. Hannah is hopeloos verliefd op hem maar voelt dat zij uiteindelijk wordt afgewezen.

Haar ontoegankelijk grootmoeder Evelyn is bijna honderd jaar en kan nauwelijks wachten op het eind van haar leven. Het is klaar. Hannah bezoekt haar elke dinsdag en voert  vaste rituelen en opdrachten uit voor Evelyn die toekijkt of haar kleindochter niets vergeet en de zonnewering in de juist stand plaatst. ‘Verder naar beneden! Dat is te ver! En nu schuin zetten. Schuiner! Kind, allemachtig!’

Een brief van een advocatenkantoor in Israël zorgt voor grote onrust in de familie. Evelyn blijkt als wettige erfgename recht te hebben op een gestolen en verdwenen kunstverzameling, waaronder een schilderij van Vermeer  dat wordt omschreven als ‘Jonge vrouw in het blauw, staand bij het venster, avondlicht.’

Hannah gaat tegen de zin van haar grootmoeder, die er niets van wil weten, op onderzoek uit. Ze schakelt haar hoogleraar in en krijgt onverwacht hulp van een jongeman die veel kennis zaken heeft. Het spoor leidt terug naar de jaren twintig van de vorige eeuw. Senta, de moeder van Evelyn zit gevangen in een huwelijk met een vliegenier, een oorlogsheld. Zij wil vrij zijn en verdwijnt uit Evelyns leven, die opgroeit zonder haar biologische moeder. Voer voor een getraumatiseerd leven.

Elementen voor een dramatisch verhaal dat wel interessant is, maar nooit echt boeit en ontroert. De spanningsboog is zwak en het taalgebruik vaak erg eenvoudig. Toch vond ik het de moeite waard en besef dat veel lezers mijn kritische opmerkingen niet zullen delen.

“’Vertel het me, ik wil het weten. Was u een nazi? Haatte u Joden?’ Evelyn zakte een stukje weg in haar zware leren fauteuil. ‘Daar is niet zo makkelijk antwoord op te geven, Hannah.’Dus het was zo. U was een nazi, klopt dat? U wilt nu niets over de Goldmanns horen omdat u zich schuldig voelt.’”