Het lichtschip

Schrijver en radiomaker Mathijs Deen is door zijn bestseller De Wadden (2013) geen onbekende op Texel. Met de kleine roman Het lichtschip is hij dicht bij de kust gebleven. Het gaat over de belevenissen aan boord van het lichtschip Texel en speelt zich jaren geleden af.

De bemanning van ‘de Texel’ leidt in de beperkte leefruimte een voorspelbaar bestaan: wachtlopen, weerrapporten schrijven, namen van passerende schepen noteren en zorgen dat het licht blijft branden. Om de vier weken werden de mannen afgelost.

In de dagelijkse routine zijn de drie maaltijden vaste punten waarnaar men reikhalzend uitkijkt. Lambert de kok doorbreekt onverwachts dat vaste patroon wanneer hij een levend bokje meeneemt aan boord, om te slachten voor een stoofpot, gebaseerd op ‘gule kambing’, een recept van zijn Indische moeder.

De aanwezigheid van het speelse dier lijkt een welkome onderbreking van de saaie regelmaat, totdat het een splijtzwam wordt tussen de mannen. Pas op dat ie niet overboord springt! Wie gaat hem slachten? De kapitein belegt scheepsberaad en sluit zoals gebruikelijk af met ‘Dit is hoe we het gaan doen. Iemand nog een borrel?’

Om het bokje tegen te houden heeft matroos Snoek het ankergat met een net afgeschermd. De dagen verstrijken, schepen passeren, de mannen lopen wacht, het bokje hoort er inmiddels helemaal bij. Dan wordt de kok ernstig ziek. Naweeën van malaria, voorbode van een drama…

“Even later, uitgekleed en toegestopt, de kapitein van de zijde van zijn bed geweken, zeilde de kok weg in zijn eerste ijldromen. Hij hoorde niet hoe boven hem de misthoorn begon te loeien, hij hoorde zelfs niet hoe buiten in de gang de hoefjes van het bokje dichterbij kwamen, even bij de deur van zijn hut stilhielden, en zich weer verwijderden.”