Het jaar van de Sprinkhaan

De thriller Het jaar van de Sprinkhaan van de Australische schrijver Terry Hayes bevat 765(!) bladzijden, vier keer zoveel als de roman van John Boyne. Tien jaar na zijn ongelooflijke bestsellerdebuut Ik ben Pelgrim is dit pas zijn tweede boek. De uitgever van de Engelstalige editie heeft hem jarenlang achtervolgd om het te kunnen uitbrengen. Hayes stelde het telkens uit. Van ‘Pelgrim’ was ik diep onder de indruk. Angstaanjagend spannend. Lukt dat opnieuw of valt het tegen? Ik ben er eens goed voor gaan zitten. Kom maar op met die ruim zevenhonderd bladzijden!

De introductietekst op de achterzijde: “ De wereld staat op een kruispunt. Eén weg leidt naar de toekomst. De andere naar totale vernietiging. Slechts één man kan de mensheid redden tijdens een nooit vertoonde missie. Er is geen herkansing…” Hetzelfde thema. Een superheld – die eigenlijk heel gewoon is – moet opnieuw de wereld redden.  Hoe gewoon is de hoofdpersoon Kane, spion voor de CIA in de Verboden Gebieden? Voor hem hebben grenzen geen betekenis. Tijdens het uitvoeren van zijn opdracht is hij vrijwel volledig op zichzelf aangewezen.

Via geavanceerde opsporingstechnieken ontdekt men dat een belangrijke commandant van IS niet werd uitgeschakeld, maar nog leeft. Vermoedelijk in het niemandsland waar de grenzen van Pakistan, Iran en Afghanistan samenkomen. Kane krijgt opdracht om een koerier met waardevolle informatie naar het Westen te evacueren. De zaak neemt een onverwachte wending als hij in plaats van de koerier een wrede en meedogenloze vijand ontmoet, die de wereld tot aan de rand van de afgrond zal brengen.

‘De Sprinkhaan’ is een complexe thriller, maar niet zo verrassend als het debuut van Hayes. De ontknoping, de definitieve redding van de wereld is niet origineel, maar wel tot in de details overtuigend neergezet. Techniek, wetenschap en psychologie zijn belangrijke ingrediënten. De stijl van Hayes wisselt tussen bloemrijk en puntig. Ik heb me geen moment verveeld. Integendeel.