Het huis aan het einde

In deze coronatijd verschijnen er tamelijk veel boeken over mensen op zoek naar zichzelf, ver van het dagelijks bestaan. Op een nauwelijks bewoond eiland, in de stilte van een klooster, op zoek naar het Noorderlicht, fietsend door Derde Wereldlanden of teruggetrokken in een vakantiehuisje ergens in Nederland.

Irwan Droog, redacteur, vertaler en fotograaf schreef met Het huis aan het einde ‘een wonderschoon portret van een verstilde omgeving waarin sociale contacten zowel onwennig als liefdevol verlopen.’ De schrijver reist samen met zijn partner Kim in januari 2021 af naar Selvaer een eilandje binnen de poolcirkel in het noordwesten van Noorwegen. Door verscherpte coronamaatregelen moeten zij onverwachts de geplande reis door Zweden laten vervallen. Hun tocht met een afgeladen auto en de hond Zorro op de achterbank voert nu door Noorwegen. Bij aankomst bij hun tijdelijke thuis treffen zij de sleutel aan in de voordeur.

“De volgende ochtend sta ik op het balkon aan de achterkant van het huis uit te kijken over het witte landschap. Op een paar houten paaltjes in het landschap na, en een oude houten kar vol kleurrijke boeien en vlotters, die vissers daar waarschijnlijk opslaan en af en toe in de Noorse Zee laten dobberen, zie ik niets wat door mensenhanden is gebouwd.”

Ze maken kennis met de schaarse bewoners en hun verhalen, duiken in de geschiedenis van het eiland, ontmoeten de visser Jim die dagelijks uitvaart met zijn boot, de bejaarde Eivind die zich elk voorjaar om de eidereenden bekommert en enkelingen die ooit op het eiland neerstreken om er nooit meer weg te gaan. Op Selvaer is de drukte in Amsterdam snel vergeten. Op het eiland kabbelt het leven voort, met soms heftige uitschieters. Irwan Droog beschrijft zijn nieuwe bestaan overtuigend. Aan het boek zesentwintig fraaie kleurenfoto’s toegevoegd.