Het geluk van de wolf

Van een geheel andere orde is Het geluk van de wolf, de nieuwe roman van de succesvolle Italiaanse schrijver Paolo Cognetti (De acht bergen). Hij heeft een toegankelijke stijl en overrompelt de lezer vooral met zijn adembenemende natuurbeschrijvingen van de woeste Italiaanse Alpen.

Ver weg van het rumoer van de grote stad ligt het bergdorpje Fontana Fredda waar de hoofdpersonages Fausto en Silvia elkaar voor het eerst ontmoeten. Ondanks het grote leeftijdsverschil voelen zij zich tot elkaar aangetrokken. Allebei zijn ze op zoek naar een nieuw bestaan.

Veertiger Fausto is schrijver, gescheiden, werkt als kok in het enige restaurantje en probeert tevergeefs zijn verleden achter te laten in Milaan. Silvia is geobsedeerd door de gletsjers en richt haar blik steeds op een nieuwe top om te beklimmen. Ze worden een liefdespaar met een onzekere toekomst. Samen met de weinige dorpsbewoners komen zij de ‘saaie’ winter door. Hun vriend, de bejaarde Santorso jager, stroper, boomkapper en alcoholist speelt een belangrijke rol. Hij is vergroeid met de bergen die hem hebben gevormd.

Hoewel er voldoende dramatische ontwikkelingen zijn, kabbelt het verhaal voort als een bergbeekje in de zomer. Rustig maar met verrassende wendingen. De romance tussen Fausto en Silvia vormt de rode lijn, maar ik ben vooral getroffen door Cognetti’s magnifieke schildering van het landschap. Hij hanteert het palet van een fijnschilder.

“De wind draaide, streelde de bergen en blies de geur van de bossen zijn kant op. Hij rook de gemzen, herten, everzwijnen: er was veel meer wild dan vroeger, toen zijn voorvaderen dagenlang op de loer moesten liggen om een zevenslaper of een das te verschalken, voedsel dat hun honger niet stilde en hen dwong altijd op jacht te zijn. Nu trok de tegenstander weg en gaf hem ruim baan. In de bossen was er volop prooi en jagen was makkelijk geworden. De wolf stak zijn snuit in de wind (…).”