De prediker

Opgroeien in een gezin, waarin geloof en kerk een dominante rol vervullen, blijkt een belangrijke inspiratiebron voor veel Nederlandse schrijvers. Bidden, lezen uit de Bijbel, meerdere keren op zondag naar de kerk en onverdraagzaamheid naar andersdenkenden beheersen in veel verhalen het leven van opstandige, kritische jongeren die zich willen bevrijden. Het levert vaak schitterende literatuur op, zoals de boeken van o.a. Jan Wolkers, Jan Siebelink, Maarten ’t Hart en Franca Treur.

Cor de Jong is onbekende schrijver die mij zijn tweede roman, De prediker toespeelde. “Ik hoop dat je het met veel plezier zult lezen.” En dat heb ik. De titel roept verwachtingen op. Het verhaal speelt in een christelijk milieu in Noord – Heijnen, een dorp met twee kerken, twee slagers en één kroeg. De vier kinderen van het gezin van Willigen spelen op een zondag na de kerkdienst verstoppertje in het ouderlijk huis. Hun jongste broertje Nico past tussen het beddengoed in de dekenkist. Deksel dicht. Wanneer de kist wordt geopend leeft hij niet meer.

Kort na de begrafenisondernemer verschijnt de nieuwe dominee ten tonele, een wat excentrieke verschijning die door de lokale bevolking ‘de prediker’ wordt genoemd. Een wonder geschiedt. Hij bidt Nico tot leven. Over Het Wonder wordt nooit meer gesproken. Het blijft een familiegeheim. Hoewel? Ik moest denken aan een gezegde van mijn grootvader van vaderskant. “Het geheim van één kent God alleen, het geheim van twee wordt licht gemeen en het geheim van drie kent iedereen.” De prediker is niet vernieuwend. Wel overtuigend, dankzij de lichtvoetige stijl van Cor de Jong. Aanrader.