De jongen en de hond

Hondentrouw staat voor onvoorwaardelijke trouw. Regelmatig duiken er verhalen op over honden die dagen-, weken- en zelfs maandenlang op hun overleden baasje blijven wachten. Voor de huisdeur, bij de slager en zelfs naast een grafsteen. Een mooi, sentimenteel thema voor boeken en films.

De Japanse schrijver Saishu Hase voegt met De jongen en de hond een aangrijpende en originele roman toe. Zijn verhaal speelt zes maanden na de verwoestende tsunami in 2011. In het noordoosten van Japan duikt een hond op. Een soort Duitse herder, sterk vermagerd, helemaal alleen, maar hij kijkt wel opvallend helder uit zijn ogen.

De mysterieuze zwerfhond wordt opgepikt door Kazumasa een vrachtwagenchauffeur. De hond voelt zich bij hem op zijn gemak. Opvallend is dat hij voortdurend in zuidelijke richting kijkt. Hij draagt een halsband waarin zijn naam staat: Tamon. De man vindt het maar een rare naam voor een hond. Jammer dat er geen telefoonnummer bijstaat.

Na een aantal spannende gebeurtenissen verdwijnt Tamon uit het leven van Kazumasa en vervolgt zijn zwervend bestaan. Opnieuw wordt hij eenzaam en alleen aangetroffen. Verwaarloosd en vermagerd. Achtereenvolgens belandt hij bij een dief, een prostituee, een echtpaar, een oude man en uiteindelijk bereikt hij het doel van zijn reis.

Seishu Hase schrijft bedrieglijk eenvoudig, waardoor je het gevoel krijgt dat het eigenlijk een kinderboek is. Niets is minder waar. Zijn stijl is helder, rauw en af en toe sentimenteel. De ontknoping verrast en ontroert tot tranen toe. Toen ik het uit had, bekeek mijn trouwe viervoeter Jip met andere ogen.

“…Uit de struiken een paar meter voor hem sprong iets tevoorschijn. Was het een wild zwijn, of misschien een berenjong? Dat was gevaarlijk. (…) Het beest liet zijn blik naar links en naar rechts dwalen en kreeg toen Taiki in het oog. Hij draaide zich om en stond oog in oog met Taiki. ‘Goh, een hond…’”