Pinkeltje op Texel

Langzaam zak ik terug in de tijd. Ik hoor de stem van mijn grootmoeder. Zij leest voor uit De avonturen van Pinkeltje. Ogen dicht, met een duim in mijn mond, mijn vingers draaiend door mijn haar, leun ik tegen haar warme lichaam en verdwijn moeiteloos in de wondere wereld van dat kleine mannetje. Ontmoet de kat Snorrebaard, de vijf muizen, de spin Zilverdraad en nog veel meer bewoners van ‘het grote huis’.

In 1939 (!) verscheen het eerste boek van een lange reeks, bedacht door ‘meneer’ Dick Laan. Na zijn overlijden in 1973 werden de Pinkeltjeverhalen voortgezet door andere schrijvers, waaronder Imme Dros en Corrie Hafkamp. De boeken zijn nog steeds ongekend populair. De magische wereld van Pinkeltje en Pinkelotje en hun vriendjes boeit ook nieuwe generaties.

Deze week verscheen Pinkeltje op Texel een spannend èn informatief verhaal, waarin alle belangrijke facetten van Texel voorbijkomen. Leuk om voor te lezen en voor de beginnende lezers misschien wel de opmaat naar een leven vol van boeken, zoals ik zelf heb ervaren.

“Al snel begon Lea de lepelaar te dalen. Ze vlogen laag over een klinkerpaadje dat door de duinen slingerde en landden in een duinpan. Door het geklapwiek van Lea’s vleugels stoof er wat fijn duinzand op. Ze wees met haar vleugel naar rechts. ‘Als jullie dit duintje opklimmen, zien jullie de buitenverblijven van de grijze en gewone zeehonden al liggen. Jullie kunnen het beste die kant op lopen om een kijkje te nemen zonder dat de mensen jullie zien.”

Mond tot mondreclame en leestips brengen je met boeken in aanraking die tot dan toe om onduidelijke redenen aan je aandacht zijn ontsnapt. Dochter Marrit was door Ellen Groot geattendeerd op De vlamberken van de Noorse auteur Lars Mytting. Toen ze het ´eindelijk´ had gelezen, was haar reactie dat ik die schitterende roman absoluut moest lezen. Echt iets voor jou. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen!

Mytting brak in 2011 door met zijn ´filosofische mannenboek´ De man & het hout. Niet gelezen, slechts even doorgebladerd. De eerste druk van De vlamberken verscheen in Nederland in 2015, inmiddels toe aan de negende druk. Een steady seller, een titel die blijft verkopen. Al lezend kom ik er al snel achter waarom. Bij de eerste alinea is het meteen raak.

“Voor mij was mijn moeder een geur. Mijn moeder was warmte. Ze was een been waaraan ik me vastklampte. Een glimp van iets blauws; een jurk die ze in mijn herinnering had gedragen. Ik zei tegen mezelf dat ze me vanaf een boogpees het leven in geschoten had, en toen ik mijn herinneringen over haar vormde, wist ik niet of ze juist waren, ik maakte haar gewoon zoals ik dacht dat een zoon zich zijn moeder hoorde te herinneren.”

In De vlamberken (een geweldige roman - Het Parool) gebeurt zo ontzettend veel dat het bijna ongeloofwaardig wordt. Mytting smeedt echter alle elementen op een fascinerende manier tot een overtuigend geheel. De hoofdpersoon Edvard en ook de andere personages zijn levensecht en onderscheidend. De stijl is helder. Veel interessante details. De belevenissen van deze bijzondere familie zijn onvergetelijk.

In de herfst van 1971 komt een Noors echtpaar om het leven in een bos in Frankrijk. Edvard hun driejarige zoontje blijft ongedeerd. Hij groeit op bij zijn grootvader op een afgelegen boerderij in Noorwegen. Twintig jaar later blijft Edvard na het overlijden van grootvader alleen achter. Wat deden zijn ouders destijds in dat afgesloten bos, was het toeval dat ze op een oude gasgranaat uit de Eerste Wereldoorlog stapten? Wie stuurde de prachtige doodskist voor zijn grootvaders begrafenis, een ongekend staaltje vakmanschap gemaakt van een onbekende houtsoort? Meer verklap ik niet. Aanrader!