Balkan blues

Na het overlijden van een dierbare hebben wij naast mooie herinneringen vaak veel onbeantwoorde vragen. Waarom zijn bepaalde gebeurtenissen, ruzies en misverstanden nooit uitgesproken? Naar de antwoorden kun je alleen maar gissen. ‘Als dit of als dat’. Het speelt nog jaren door je gedachten.

Nils Elzenga (1981) verloor op zeventienjarige leeftijd zijn moeder Joke. In zijn kinderjaren beleefde hij met zijn vader Dik de mooiste jongensavonturen. Samen vissen. Zijn vader was een indrukwekkende verschijning: lang, een scherpe haviksneus en met doordringende ogen, waarmee hij met ‘wiskundige precisie’ de visrijke plekken wist te vinden. Nils bewonderde hem en adoreerde zijn moeder. Een onvergetelijke jeugd.

Hij werd journalist en was correspondent in Afrika. Hij debuteert met zijn autobiografische roman Balkan Blues, over de reis die ik maakte met mijn vader. De dood van zijn moeder dreef hen langzaam uit elkaar. Ze weten niet goed hoe zij met elkaar en elkaars verdriet moeten omgaan. Na twintig jaar besluiten ze om een maand gezamenlijk op avontuur te gaan.

Met een ‘Pandaatje’ maken ze een trektocht door de Balkan. Nog nooit waren zolang met z’n tweeën op weg. Er is spanning en wederzijdse irritatie, maar er wordt wel veel gelachten, gedronken en vaak uitgebreid gegeten. Hun queeste voert langs plaatsen waar de burgeroorlog heeft gewoed.

Ongemerkt komen zij dichter tot elkaar en durven hun gevoelens te uiten, maar niet altijd zonder pijn. Dik is nu een zestiger met kwaaltjes. Zijn geest is echter ongebroken. Hij wordt steeds openhartiger en vertelt Nils intieme details van zijn huwelijk met Joke. Bekentenissen waarop die kinderen liever niet willen horen…

“‘Wat?’ ‘Piemel-in-vagina.’ ‘Aha. Hoe was jullie seksleven dan precies?’ Waarom wil ik dit weten? Voor dat ik antwoorden kan vinden op die vraag begint Dik al te vertellen. Welke ledikanttechnieken hij beoefende met mijn moeder, hoelang vrijpartijen duurden, wat zij wel lekker vond en wat niet, en hoe dat aansloot op zijn voorkeuren. Ook aangaande andere bedpartners neemt hij geen blad voor de mond.”

Elzenga schrijft helder, zonder valse sentimenten. Ze ontmoeten de lokale bevolking, bezoeken historische locaties en genieten van de schitterende natuur. Hun verstandhouding verbetert met de dag. Kleine ruzies worden bijgelegd. Hun groeiende, wederzijdse waardering roept herinneringen op aan vroeger, aan hun kleurrijke familie. Een oprecht, eerlijk en vaak hilarisch verhaal, dat mij raakte. Zo’n tocht had ik ook wel met mijn vader willen maken!