Aardbeien op het wad

 Dichterbij huis speelt Aardbeien op het wad door Theo Spijker, die op maandochtend 3 juli zijn verhalenbundel signeerde in onze boekwinkel. Ik had oppervlakkig kennisgenomen van de inhoud en maakte een praatje met de schrijver. We bleken een gemeenschappelijke kennis te hebben die ook wadloopgids is en oorspronkelijk van Texel komt. Enige actieve sportiviteit is mij niet vreemd, maar wadlopen heeft mij nooit zo getrokken.

Met de nodige terughoudend zegde ik Theo toe dat ik zijn boek zou lezen en bespreken. Het schrijfplezier spat van de bladzijden. Spijker (1956) is een aanstekelijke verteller met een poëtische inslag. Als hij voor de eerste keer door geul en slik van de wadden heeft gebaggerd is hij helemaal besmet met het wadloopvirus en stort zich op een cursus tot gids. Met succes! Inmiddels heeft hij een eigen website waar men zich kan aanmelden.

Wat die aardbeien op het wad doen blijft een geheimpje. De verhalen zitten vol drama, informatie en de nodige humor. Theo laat zich leiden door zijn liefde voor het wad, maar tijdens de tochten staat zijn verantwoordelijkheid voor de deelnemers voorop. Elke keer weer, want het is risicovolle bezigheid, waarbij de grilligheid van het gebied en de weersomstandigheden voor verrassingen zorgen. Twee stukken maakten op mij veel indruk. Ten eerste de geschiedenis van een jongeman die zich moeizaam voortbewoog. Aan het eind van de tocht vertelde hij Theo wat er met hem aan de had was. Aangrijpend en ontroerend. Ten tweede de spannende nachtwandeling die het uiterste van de wandelaars vroeg. Dat had ik wel willen beleven.

“Daar staan we dan, in het slik tot boven onze enkels. En wat wel vaker voorvalt, gebeurt nu ook, alleen in het pikkedonker. Eén persoon raakt haar evenwicht kwijt en grijpt op goed geluk haar buurman vast. Deze pakt met mazzel op zijn beurt iemand bij de mouw, met als gevolg dat drie personen het wad van heel dichtbij hadden kunnen bekijken als het niet zo duister was…”